بوالفضول الشعرا

الهــــی! به مــــــردان در خانه ات

به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات

به آنانکه از بیـــــــخ وبن زی ذیند

شب وروز با امــــــر زن می زیند

به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند

ز اخلاق نیکـــــــــوش دم می زنند

به آن گـــرد گيران ايّـــــــــــام عيد

وانت بـــــــــــار خانم به وقت خريد

به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند

که در ظـــرف شستن به تاب وتبند

به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند

یلان عوض کــــــــــــردن پوشکند

به آنانکه بی امــــــــــــر واذن عیال

نیاید در از جیبشان یک ریــــــــال

به آنانکه با ذوق وشــــــــــوق تمـام

به مادر زن خود بگویند: مـــام !

به آنانکـــــه دامـــــــــاد سـرخانه اند

مطيـــــــع فرامين جانانــــــــــــه اند

به آنانکه دارند بــــا افتخـــــــــــــار

نشان ایزو...نه!"زی ذی نه هزار"

به آنانکه دامـــــــن رفــو می کنند

ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند

به آنانکه درگیــــر ســــوزن نخند

گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند

به آن قرمــــــــه سبزی پزان قدر

به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر!

الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل

به آن اشک چشمان "ممّد سبیل"!

:که مارا بر این عهـــد کن استوار

از این زن ذلیلی مکن برکنـــــــار

به زی ذی جماعت نما لطف خاص

نفرما از این یوغ مــــــارا خلاص

(طنزی که هم اینک به دستمان رسید...!)

 بخوانید:  حکایت "کاندولیزا" و "جرج"...!