(با اجازه ی خاقانی!)
"صبحــــــــــــــدم چــــون کلّه بندد آه دودآسای من!"
صبح شب گـــــــردد ز آه آسمــــــــــــــــان آلای من!
شهردار از من بپرسد:" این گلـــو یا اگــــزوز است؟
هان!میالای آسمـــــان شهــــــــــــر جان افزای من!
شد صدای من گرفته ؛چهــــــــــــــــــــره ام تار وکدر
نویز وبرفک اوفتاده بر صدا_ سیمـــــــــــــــای من(!)
این گلویت گوییا فرســـــــــــــــوده باشد؛ ای عمــو!
از رده خــــارج کنش با یاری امحــــــــــــای من!!"
گرچه شخص شهردار ازبهــــــــــر پاسخگــــوییش
کلّ این آلودگی ها را گــــــــــــــــــذارد پـــــای من _
خود نپرسد آه دود آســـــای بنده بهــــــــــر چیست؟
تا کـــــــــــه دریابد حقیقت؛ از پی افشــــــــای من!
می کشم آه از عوارض ؛ ای جناب شهـــــــــــردار!
چون درآمد زین درآمـــــــــــــــدهای تو، بابای من!
از عوارض؛ دود آهم این زمانه بس نبــــــــــــــود
حــــــال دود از کلّه ام بر آسمــــــان شد... وای من!
چونکه باران کــــــــــــــم کند آلودگی را از هــــــــوا
زین عوارض اشک جاری شد به عارض های من!
زآه دود آسای من برشهـــــــر خــــــــــود ترسی ولی
هم بترسی باید از این اشک سیـــــــــــــــل آسای من!
ناگهـــــــــــــــان بینی که بی قایق تردّ د مشکل است
گشته تهـــــــــــــران طعمه ی امواج این دریای من!
بانمی باران چو سیل افتد به ره؛ خـــــود کن قیاس -
با خیابانها چه ســـــــــــــازد چشم طوفان زای من!
ای جناب شهـــــــــــردار!اینک بیا ودل بنــــــــه -
یکدم از روی کـــــــرم بر نقــــــــــل این رویای من!
یک دو روزی را گذارم بنــــده خــــــود را جای تو
یک دوروزی را گذار ای مرد! خـــود را جای من! :
می روی در شهــــــــــــــــرداری از پی پایان کار
یک کشو وا می کند لب را که :.. پول چای من؟؟!
فکر تو گوید: برو این خانه را نوســــــــــــاز کن!
جیب تو گوید: بیا بنگـــــــــــــــــــــر ته پیدای من!!
هی بگویی:" این عوارض در توان بنــــــده نیست
می زنم فریـــــــــاد و گوشی نیست بــر آوای من!"
**
بنـــده هم در شهــــــــــرداری چونکه گشتم مستقر
مات مانی از نبــــــــــــــوغ و همّت والای من!
"شهرداری ایر" را دایـــــــــر کنم بی فوت وقت!
تا ببینی در زمین و آسمـــــــــــــــان غوغای من!
هی عوارض بندم اجبـــــــــــاری به قالی بافیت(!)
هی کنی نفرین مـــــــــرا تا حق شکاند پای من!!
نی؛ غلط افتاد... هردو ،جــــــــای خود باشیم به!
جان تو! جدّی نبـــــــــود این خواهش بیجای من!
بوالفضول اینجا؛ تو آنجـــا! لیک دارم خواهشی
ای هلو! ای آلبالــــــو! یـــــار خوش سیمای من!
بر زمین آی و نکن در آسمانهــــــــا سیروگشت
تا که حال ما بدانی ای هــــــــــــوا؛ پیمای من(!)
مایه داران را نگویم...مفلســـــــــــان را حال ده!
حالیا جز این نباشد از تـــــــــــــــو استدعای من!
**
عاقبت محروم ســـــــــــــازد زانتخاب داوران
بنده را این طبعک بی پیــــــر و بی پروای من!!
حکـــــــــــــم قتلم را فرستادم به جشن طنز تو(!)
با چنین گیری که دادت چامـــــه ی گیرای من!!
(حالی از بهر نجات خویش باید "خواجه" وار
اندکی رنــــــدی کند این طبع سوتی زای من!
جمله را بر گردن ترسا نهـــــاد آن دم که گفت:
وای اگر از بعد امروزم بود فــــردای من! (۱)
بنده هم گــــــــر انتقـــــاداز شهرداری کرده ام
نقل قولی صرف بود از دلبــــــر ترسای من!!)...
بس کنم دیگـــــــــر که گویی بر اطالت رفته ام
طول شعــــــــــرم بیشتر گردیده از پهنای من!
**
بعـــــــــــداز اعلام نتـــــایج یک نظافتچی بدید
توی سطلی ؛لاشه ی یک طنز؛ با امضای من!!
...................................................................
۱- یکی از شعرهای ارسالیم به "جشنواره طنز طهران" که ماه پیش به همت شهرداری تهران برگزار شد...
۲_ تلمیحی به حکایت منسوب به این دوبیت...
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می گفت
بر در میکــــــــــــده ای با دف ونی ترسایی:
گــــــــر مسلمانی از این است که حافظ دارد
وای اگر از پس امـــــــــروز بـــود فردایی
(طنزی که هم اینک به دستمان رسید...!)
شعر طنزی از مرحوم استاد ابوتراب جلی
(اصلاح!)
بهر اصلاح صورت وســـر خویش رفتـــــــــه بودم دکـــــــان سلمانی
چشم بـد دور ، دکّه ای دیــــــــــدم از سیاهــــــی چو شام ظلمـــــانی
سقف دکّـــــان به حـــــال افتـــادن در ودیــــــــــوار ، رو بـــه ویرانی
عکسهــــــا بود هر سو آویـــزان همـــــــه در حـــــــال نیمه پنها نی
یکطرف عکس مجلس مختــــــار یک طـــرف عکس مسلم وهانی
یک طرف عکس رستم دستـــــان یکســــــــــــــــو افراسیاب تورانی
یکطرف عکس حضــــرت بلقیس روی قالیچـــــــــــــــه ی سلیمـانی
دو ســـه تن مشتری در آن حفره مجتمع گشته همچـــــــــــو زندانی
پیرمردی گرفتــــه تیــــغ به دست همچــــــــــو جلّاد عهــــــد ساسانی
نوبت مــــــن رسیــــــد وبنشستم زیر دستش به صــــــــــد پریشانی
لنگی انداخت دور گــــردن مــــن چون رسن بر گلــــــوی یک جانی
دیدم آیینه ای مقابــــــــــل خویش قاب آیینه بـــــــــــــــود سیمــــــانی
اندر آیینه عکــــــــس خــود دیدم خارج از شکـــــل و وضع انسانی
چشمهـــا چپ ، دهان کج وکوله چهره چون گیـــــــــوه ی سنیجـانی
گفت : برگو سرت چه فــرم زنم؟ بابلی، آملی ، خراســــــــــــــــانی
جوشقــانی ، ابر قــویی ، رشتی کهبدی ، بن سعـــــودی ، آلمــــانی
گفتمش: هرچه میل سر کاراست هـــــــــــــر طریقی صلاح می دانی
گفت: شغل تو چیست؟ گفتم: من شاعــــرم ، شهــــــره در سخندانی
گفت : آری همین هنرکافی است از برای نـــــــــــــــــــــــژاد ایرانی!
دست بر شانه برد وشد مشغــول در ســـــــــــر من به شانه گردانی
چنـــــــــد مویی که داشتم بر سر همــــــــــــه را ریخت روی پیشانی
گفت : این فــــــــرم بوده از اوّل ســــــــــــــــــــر میرزا حبیب قاآنی!
پس ازآن زد به سمت چپ مویم گفت : این هــــم کلیم کاشــــــانی!
به سوی راست بـــرد و بــا خنده گفت: این است فرم خاقــــــــــانی!
پس به بالا کشــاند مویم وگفت: بارک الله عبیـــــــــــد زاکــــــــانی!
بعد ازآن ریخت جملـه را در هــم گفت : این هـــــــم حسینقلیخانی!
تیــغ را بر گرفت ومشتی مــوی از ســـــــــر من بزد بـــــه آســا نی
گفت: حقّــــا که شد قیافه ی تــو عینهــــــــو چون رجال روحــــــانی
روز آدینه ســـــــــــــر تراشیدن مستحب است در مسلمــــــــــــــانی
الغــــــــــرض تا به خود بجنبیدم رفت مـــــویم به عــــــــــــــالم فانی
ســرم از زیر تیــــــغ او در رفت پاک وپاکیزه صاف ونـــــــــــورانی...!
(هفته نامه ی توفیق- شماره ۲۸ - ۶ آبان ۱۳۳۸)
افتتاح وبلاگ طنز....
بلبل خوشخوان گلشن طنز جناب طنزالمعانی با :
املت دسته دار
با خیر مقدمی از بوالفضول الشعرا:
الا ای حضرت «طنز المعانی» که وبلاگت شده« کنز الاغانی»
مرا خواندی ســـرود شادمانی الهی تا همیشه شـــــــــاد، مانی!
