شعری برای میهنم
شکوه نام بلند تو جاودان بادا
فروغ مهر تو روشنگر جهان بادا
ز خاک پاک و گهرخیزت ای بهشت زمین
زمین دلکش تو رشک آسمان بادا
فرازمندیِ بخت هماره روشن تو
چو ماهِ بر شده، همدوش روشنان بادا
ز زیب و فرّ تو تا بوده داستان بوده
ز ارج و جاه تو تا هست داستان بادا
بهار همدلی و مهرورزی‌ات مانا
هماره گلشن مهر تو بی‌خزان بادا
در این چمن که پر از لاله‌های گلگون است
هزار بلبل شیدا ترانه‌خوان بادا
تو یادگار دلیران و رادمردانی
که یادشان همه دم روشنای جان بادا
همیشه نام و نشانت خدایی و جاوید
به پرچم تو ز نام خدا نشان بادا
هر آنکسی که تو را دشمن است و دشمن‌یار
به زیر پای تو درمانده و نوان بادا
هر آنکه ژاژ درائید در نکوهش تو
به جای یاوه ورا خاک در دهان بادا
هر آنکه خواست نشان خدنگ آشوبت
خمیده در خم آشفتگی، کمان بادا
تو را ز دشمن پست و گزند نیرنگش
خدای پاک و ستوده نگاهبان بادا
نیایشی که تو را کرده چرخ پیر این است
که بخت روشن و فرخنده‌ات، جوان بادا
مرا که چامه ز مهرت سرودم ای ایران
همیشه نام بلند تو بر زبان بادا
