بوالفضول الشعرا

                        با اجازه نظامی

«نخستین بار گفتش از کجایی؟»             

بگفت:از حزب عشّاق کذایی!

بگفتا:نیست جز من اصلح آری!

بگفت:اصلا صلاحیت نداری!

بگفتا:طرح دارم  اقتصادی                     

بگفت:اینجا نزن حرف زیادی!

بگفتا:می‌کنم رفع  تورم!

بگفت:این دست تو، این جیب مردم!

بگفتا:شَه نه، خاک پای خلقم!

بگفتا:این خشوعت توی حلقم(!)

بگفت:از درد مردم گفته‌ام آخ!

بگفتا:لطف کردستی در آن کاخ!

بگفتا:طرح و برنامه چه داری؟

بگفتا:منع تو از رانت خواری!

بگفت:این تیشه مصداق سلاح است                  

بگفتا:نه، ز بهر افتتاح است!

بگفتا:تیشه یعنی آلت جنگ!

بگفتا:افتتاح معدن سنگ!

بگفتا:چرت گویندت به گوشی!                

بگفت:از بهر تخریبم چه کوشی؟

بگفتا:بنده هستم اصلح از تو!

بگفتا:خواب دیدی خیر باشد(!)

بگفتا:قافیه آخر کجا شد؟

بگفتا:همچو عقل تو فنا شد!

بگفتا:ای تنش در  دیپلماسی!

بگفت:ای سمبل دشمن‌هراسی!

بگفتا:زور اجرایی نداری

بگفت:از چه مرا چون خود شماری؟

بگفت:آن چیست لای دفتر تو؟

بگفتا:عکس شیرین، همسر تو!

بگفت:این جز بداخلاقی نباشد

بگفت:این غیر مشتاقی نباشد!

بگفت:از چه گریزی از تعقل؟

بگفت:آخر به تو چه مردک خل!

بگفتا:ای بداخلاق سیاسی!

بگفت:ای ضدّ قانون اساسی!

بگفتا:فاعلاتن(!)... بر ملاجت!

بگفتا:پس مفاعیلن(!)... به تاجت!

چو  بحث دوستانه(!) پر تنش شد

میان نامزدها کشمکش شد

ز جا برخاست خسرو کرد  فریاد

هجوم آورد  ناگه  سوی فرهاد

(پر است از ضربه‌های   تیغ و تیشه

کف استودیو از  خرده شیشه!)

ز دعوا ناگهان برچیده شد نطع

سرودی آمد و برنامه شد قطع!...

                                                                     روزنامه تهران امروز-۱۹ خرداد ۹۲

برای تهیه اینترنتی کتاب خنده های فالش (مجموعه شعر طنز)    کلیک

                                          با رخصت از پروین اعتصامی

«پژو» یکروز طعنه زد به «پراید»

که تو مسکین چقدر یابویی!

با چنین شکل ضایعی بالله

بی‌جهت توی برزن و کویی

رنگ لیمویی مرا بنگر

ای که تیره، شبیه هندویی

من تمیزم ولی تو ماه به ماه

مطلقاً دست و رو نمی‌شویی

بچه می‌ترسد؛ آن‌طرفتر رو!

که به هیئت شبیه لولویی

من نه خودرو،گُلم، سَمن‌بویم

تو نه خودرو، گیاه خودرویی!

من به پاریس بوده‌ام چندی

زیر پای «چهاردهم لویی»(!)

روی «باسکول» بیا،بپر،بینم!

روی‌هم‌رفته چند کیلویی؟!

در تو آهن به کار رفته ولی

نازکی عین برگ کاهویی!

صاحبت با تو گر به جایی خورد

سهم الارث ورثّه‌ی اویی!

از «پژو» چون چنین شنید «پراید»

گفت:ای دوست!چرت می‌گویی

بنده گیرم به قول تو  یابو،

تو گمان کرده‌ای که آهویی؟!

«خویشتن، بی سبب بزرگ مکن

تو هم از ساکنان این کویی!»

انتقادی اگر ز من داری

مطرحش کن،ولی به نیکویی

زیر این آسمان مینایی

ای خوشا فکر و ذکر مینویی

خویشتن را بسوز و راحت شو

بی‌علاج است آتشین‌خویی

بخت باید تو را نه آپشن و تیپ

ای که در بند چشم و ابرویی

بخت ماشین اگر سپید بُوَد

خواه بژ باش، خواه لیمویی!

ارج و قربم کنون ز تو بیش است

زانجهت در پی هیاهویی

خوار بودم ولی عزیز شدم

کرد دوران ز بنده دلجویی

قیمت من کنون رسیده به بیست

این منم من، «پراید» جادویی!

توی بنگاه پیش هم بودیم

غرّه بودی به خوش بر و رویی

بنده رفتم فروش و یکماه است

توی دپرس،هنوز آن تویی!