!خواجه پیشی

 

           

طرح عقیم سازی گربه های تهران:

بلا دور از جنابت خواجــــه پیشی!                شنیدم بعــــد از این بابا نمیشی!

گرفتند و شمــــــا را اختــه کردند                  دکان عـــــــاشقی را تخته کردند

چه پیش آمد تو را یکباره پیشی!؟                (چه می گویم چه پیشی و چه پیشی؟!)

تو بودی فتحعلی شاه و به ناچار                  شدی آغـــــــــــــا محمّدخان قاجار!

بمیـرم از برای آن سبیلــــــــــــت                  برای جسم و جـــــان زخم و زیلت

نشو غمگین فدای اخم و تخمت                   اگر اخته نمودندت به ... هر حال!!

لبت زین اختگـــــی پرخنده باشد                  که خود"پیش" آمدی فرخنده باشد

چرا نفرین و اینســــان گریه زاری                  دعایی کـــــــــن به جان شهرداری

همان بهتر در این عصـــــر گرانی                  مجـــرد باشی  و تنهــــــــــا بمانی

چو شد از سر غم اهل و عیالت                    شوی فارغ ز غصّه، خوش به حالت

زمانی که شدی عاری ز مردی                     ز بند مشکلات آزاد گــــــــــــــــردی   

غم نــــــــــــــان و معــاش خانواده                توقّعهــــــــای یـــــــــــــــار پرافاده

ز عشق دلبری نـــاز و سه ساله(۱)                 اضافـــه کــــــــار در سطــــــــل زباله

"فدایت گردم" و آی لاو یــــو"ها                     ســـــــــــر دیوار ، انواع میــــــــوها!

برای حفـظ او بـــــــا صــــد فلاکت                  جدل بــا گربه هــــــــــای بی نزاکت              

برای شـــــــام فرزندان بیمــــــار                   بسی سگدو زدن در کـــــــوی و بازار

اگــــــــــــر پایش بیفتد گاه دزدی                  (نه رسمی همچو ماها؛ روزمزدی!)

میان بچه هــــــــای تخس و پر رو                 به دام افتادن و خوردن ز هرســــــو!

فرود سنگ روی پـــــــــــــا و کله                   کتک خوردن ز قصـــــــــــــاب محله

مگر یابی ز جـــــــایی استخوانی                 سر سفـــــــــــــره گذاری تکّه نانی...

*

از آنســـــــو در غم مردی نزن زار                  که دنیــــــا گشته از این جنس بیزار

ز مردان بر نمی خیزد بخـــــــاری                  که افکندند مردی را به خــــــــــواری

زمانه پر ز نامردی است پیشی!                   که از مـــردی سبیلی ماند و ریشی

رها از آنچـــــه می دانیم و دانی                   برو لذت ببــــــــــــر از زندگــــــــانی!  

------------------------------

(۱):در ادبیات گربه ها ، معادل معشوق چهارده ساله ی ماست!


(طنزی که هم اینک به دستمان رسید...!)

 در همین باره  بخوانید:

طرح عقیم سازی گربه ها!            مولانا ترکی (که  تحت تاثیر اخته سرایی(!) ایشان به این وادی کشیده شدیم!)

صادرات گربه ... !                         علیرضا قزوه

آهای مردم کمک کارم تمومه!        نجوای کاشانی

  دلار گربه ای                             محمد جاوید


چی چست را هم بعد از مدتها به  روز کردیم، برای فرار کردن از دست طنزهایمان جای بدی نیست!

شعر پدر + زی ذی نامه

 مهمان یکی از فامیلها  بودیم...آقازاده ی ایشان که  آمادگی می رود ،یک دفتر کوچولو داشت که مربی مهد کودک برایش با دستخط مبارکش شعرهای نغزی نوشته بود از قبیل:آقا پلیسه زرنگه و ...

ما هم برای یادگار در آن دفتر چه با خط مبارک خودمان، بداهتاً ابیاتی اضافه کردیم  برای استفاده ی مربی مذکور و بچه ها و به ویژه والدین محترم این آقا کوچولو  با عنوان "شعر پدر" به شرح ذیل:

          

                         شعر پدر! (رده  سنی نونهال!)

 

بابا کــــــه دیر می کنه        مامان جـــــون مهربون-

می زنــــــــــه با ملاقه        توی ســـــــــر بابا جون

این بابای مهربــــــــون         هرچـــی بگی می ارزه

مامان که جیغ می زنه        اون به خودش می لرزه

غذاهای بابا جـــــــون          یا بی نمک یا شـــــوره

شب که مامان می خوابه     اون ظرفا رو می شوره!

بهش میگن همکاراش:         فلانی ِ زخــــــم و زیل!

اما مامان جون میگه:           مهربــــــــــون زن ذلیل!

وقتی که آب می خوره          از بسکه خیلی نــــــازه

از مامان مهربــــــــون            زود می گیـــــره اجازه!!

لباسامون پاره شه               زود اونـــــــا رو می دوزه

یا یهــــو داد می زنه :            حالا غذام می سوزه!

مامان بهش میگه:هوی!!        من میگم امّـــــا :بابا

تولیدات بـابـاجــــــــون:             ماست و کیک و مربّا! 

گرچه مامان جـــــــون من         از همــــه خیلی سره

بابام یه چیز دیگــــه س           یک مامـــــــان بهتره!!


               (طنزی که هم اینک به دستمان رسید...!)

                                   زی ذی نامه! (۱)

                   

الهــــی! به مــــــردان در خانه ات        به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات

به آنانکه با امـــــر "روحی فداک"         نشینند وسبـــــــــــــزی نمایند پاک

به آنانکه از بیـــخ وبن زی ذی اند           شب وروز با امــــــر زن می زیند

به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند         ز اخلاق نیکـــــــــوش دم می زنند

به آن گـــرد گيران ايّـــــــــــام عيد         وانت بـــــــــــار خانم به وقت خريد

به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند       که در ظـــرف شستن به تاب وتبند

به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند          یلان عوض کــــــــــــردن پوشکند

به آنانکه بی امــــــــــــر واذن عیال        نیاید در از جیبشان یک ریــــــــال

به آنانکه با ذوق وشــــــــــوق تمـام         به مادر زن خود بگویند: مـــام !

به آنانکـــــه دامـــــــــاد سـرخانه اند         مطيـــــــع فرامين جانانــــــــــــه اند

به آنانکه دارند بــــا افتخـــــــــــــار           نشان ایزو...نه!"زی ذی نه هزار"

به آنانکه دامـــــــن رفــو می کنند           ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند

به آنانکه درگیــــر ســــوزن نخند            گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند

به آن قرمــــــــه سبزی پزان قدر            به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر!

الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل           به آن اشک چشمان "ممّد سبیل"!

به تنهای مردان که از لنگـــه کفش        چو جیــــــــغ عیالاتشان شد بنفش

که مارا بر این عهـــد کن استوار             از این زن ذلیلی مکن برکنـــــــار

به زی ذی جماعت نما لطف خاص          نفرما از این یوغ مــــــارا خلاص


(۱): سه سال از سرودن "زی ذی نامه" می گذرد و به نظر می رسد که دلیل اقبال عمومی را به این شعر ، باید در روانشناسی جست نه در خود شعر !! ...و اینکه اغلب طرفداران این شعر با شاعر آن احساس همذات پنداری کرده اند!!

در دیدار اخیر شاعران با مقام معظم رهبری، علیرغم اینکه شعر دیگری را برای خواندن آماده کرده بودم، ارباب امور هماهنگی خوانش شعر(!) فرمودند کــــــــه: مقرر شده  حتما همین شعـــــر زی ذی نامه را بخوانی!  همینکه پایمان به سالن ملاقات  رسید یک نسخه از شعر خودمان را دستمان دادند و ما  هم بر خلاف بعضی ها که آنچه خودشان دوست داشتند خواندند، بسکه بچه ی حرف گوش کنی هستیم همین شعر را طوعا او کرها خواندیم- و از متلک آقا نیز بی نصیب نماندیم- !

هر چه بود بهانه ای شد برای نقل مجدد   یک پست آرشیوی و  پر مخاطب...

یک عمر می توان سخن از زن ذلیل گفت

در فکر آن نباش که مضمون نمانده است!!