بوالفضول الشعرا

جــــــــام می را طواف باید کرد                   با خمـــــــــاری مصاف باید کرد

قطره ای در سبـــــو نباید ماند                    دهـــــن دُرد، صـــــــاف باید کرد 

حرف بس ساقيـــــا بگو تا كي                    قلیه با غین و قــــاف باید کرد!

باده ي  جـــــام هفت خط مرا                     دور بعـــــدي اضاف(!) بايد كرد

پند ناصح نه شافی درد است                    نسخه در وی   شیاف باید کرد

تا پتــــــو پیچ محتسب  نشوی                  خنده زیر لحــــــــــــاف باید کرد

شاهد آن نيست گيرم آن هم بود               نــــــــرم و آهستــــه  آف باید کرد

شب الی صبح بهترین وقت است              توي پستــــــــــو  خلاف باید کرد

پیش از آنکــــه ز در روی بیرون                   یک نظـــــــر از  شكاف بايد كرد

بیش سردرگـــم و کلافه مشو                   چنگ خــــــود در کلاف باید کرد

بوالفضولا! بــــه یاوه گویی خویش                حالیــــــــا اعتـــــــــــــراف باید کرد

پشه در شعر تو  زیاد شده است                فکـــــــــــر یک پیف پاف باید کرد

اينجا   را نيز  با غزلي جدّي به روز كرديم نخواستيد سر نزنيد!

فــاش می گویم و از گفته ی خــود لرزانم

که ز افشاگـــری آخــــر چـــه رسد بر جانم

هی نگو:بنده‌ی عشق از دو جهان آزاد است

برو مشدی ،که دو ماه است  توی زندانم

گرچه گه کاو و گهی كوژ و گهی زنگاری است

چند سالی است که این آینه می گردانم

آب و نانی است در این شغل شریفم که مپرس

آبرو می برم و می رسد آنک نانم

قلمي در كف خود دارم و  آماده ی کار

 كارفرمـــــــــــاي عزیزی   بدهد فرمانم

مايه چون دشت شود مايه ي دشتي آيد

چه چهي مي زنم و مي زنم و مي خوانم

جنبشی نیز در این بین به پا می سازم

کمــــــــر  خدمت می بندم و  مي  جنبانم

 کی تعلّل بکنم گاه تملق ، هیهات

پشت گوشي بَدَل از پاچه نمي خارانم

 حالی افسوس كه احوال خوشي نيست مرا

چند ماهی است که از دست قضا نالانم

 تا بگیرم خِر آن تحفــــــــه که زیرآبم زد

زور رستم بده یارب تــــو بر این دستانم

«کوچه باغی» توی سلول شنیدن دارد

باغبان گفته که من بلبل این بستانم

صبر بر حبس نه دشوار بوَد می ترسم

دوره دیگر شود  و تخته شود دکـــــانم

***

گفتم اشعار  وزین گل کند از طبع حقیر

آه و صد درد کـــــــه در رفت کش تنبانم!