بوالفضول الشعرا

غوغاست میان برزن و کو                         سرسام گرفتم از هیاهو

گیرم که نشاط و شادی این است             پس فهم و شعور،این وسط کو؟

از کثرت دود و بوی باروت                         احساس دگر نمی‌کنم بو!

هی فشفشه و ترقه بارد                          بر کلّۀ مردمان ز هرسو

پیری دیدم نحیف و  لرزان                          افتاده ز ترس داخل جو

می‌گفت به ناله چیزهایی                           نزدیک شدم،شنیدم از او:

ای داد، شد از کفم  صبوری!                       فریاد  ز چارشنبه‌سوری!

*

گفتم که نصیحتی کنم ناب                          یک فرد   شرور را در این باب

نزدیک شدم یواش و گفتم:                          «ای روی شما چو غنچه شاداب

تفریح بکن ولیک معقول                             یک خرده حقوق خلق،  دریاب! 

کن حال مریض را مراعات                         شادی بنما ولی به آداب»

در پاسخ من دو بمب دستی                      بنمود  به پیش پام پرتاب

بردند مرا مطبّ و آنجا                               گفتم به پزشک مغز و اعصاب:

ای داد، شد از کفم  صبوری!                      فریاد ز  چارشنبه‌سوری!

*

افتاده به جان کوی و بازار                          یک عده مریض مردم‌آزار

اینسوی یکیش می‌زند جیغ                        وآنسوی یکیش می‌کشد جار

در معرض چشم مردم آنگاه                        برخی حرکات نابهنجار

ای وای به حال آنکه گردد                          در مخمصه‌ای چنین گرفتار

یک عده ولی اگرچه شادند                         بس محترمند و نیک‌رفتار

ای درد و بلای این عزیزان                          توی سر آن  گروه اشرار

القصه هر آنچه ذکر کردم                           شرحی بود از وقایع پار

امسال امیدوارم ای دوست                        تغییر کند روند این کار          

از ما دل هیچکس نرنجد                              باشد که دگر نگویم این بار:

                                              با اجازۀ استاد شهریار!

ای پسته خندان چرا خون در دل ما می‌کنی

نرخی به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

در هجر تو بی‌چندوچون، از دیده می‌باریم خون

این خنده را گویا کنون، بر گریۀ ما می‌کنی

با حرف مسئولانمان، گفتم که گردی مهربان

بیهوده می‌کردم گمان، با ما مدارا می‌کنی

در ظرف آجیل حقیر، یکدم بیا آرام گیر

آخر چرا ای دلپذیر، این پا و آن پا می‌کنی

ما طوطیان خوش نفس،بی‌پسته مانده در قفس

با ما اسیرانِ هوس ،چندیست بد تا می‌کنی

دل گفت:«تحریمش نما، تا گردی از بندش رها»

خود گو که از تحریم ما، یک‌ذرّه پروا می‌کنی؟

گفتم به دل:«بس‌کن شعار،طرحی از این بهتر بیار

تعیین نرخ ای شاهکار! در بینِ دعوا می‌کنی!

تحریم اگر طرحی نکوست،باری همه از سوی اوست!

ما را چرا در پیش دوست، اینگونه رسوا می‌کنی؟»

                                                                               تهران امروز *۲۰ اسفند

                                          با رخصت از پروین اعتصامی

«پژو» یکروز طعنه زد به «پراید»

که تو مسکین چقدر یابویی!

با چنین شکل ضایعی بالله

بی‌جهت توی برزن و کویی

رنگ لیمویی مرا بنگر

ای که تیره، شبیه هندویی

من تمیزم ولی تو ماه به ماه

مطلقاً دست و رو نمی‌شویی

بچه می‌ترسد؛ آن‌طرفتر رو!

که به هیئت شبیه لولویی

من نه خودرو،گُلم، سَمن‌بویم

تو نه خودرو، گیاه خودرویی!

من به پاریس بوده‌ام چندی

زیر پای «چهاردهم لویی»(!)

روی «باسکول» بیا،بپر،بینم!

روی‌هم‌رفته چند کیلویی؟!

در تو آهن به کار رفته ولی

نازکی عین برگ کاهویی!

صاحبت با تو گر به جایی خورد

سهم الارث ورثّه‌ی اویی!

از «پژو» چون چنین شنید «پراید»

گفت:ای دوست!چرت می‌گویی

بنده گیرم به قول تو  یابو،

تو گمان کرده‌ای که آهویی؟!

«خویشتن، بی سبب بزرگ مکن

تو هم از ساکنان این کویی!»

انتقادی اگر ز من داری

مطرحش کن،ولی به نیکویی

زیر این آسمان مینایی

ای خوشا فکر و ذکر مینویی

خویشتن را بسوز و راحت شو

بی‌علاج است آتشین‌خویی

بخت باید تو را نه آپشن و تیپ

ای که در بند چشم و ابرویی

بخت ماشین اگر سپید بُوَد

خواه بژ باش، خواه لیمویی!

ارج و قربم کنون ز تو بیش است

زانجهت در پی هیاهویی

خوار بودم ولی عزیز شدم

کرد دوران ز بنده دلجویی

قیمت من کنون رسیده به بیست

این منم من، «پراید» جادویی!

توی بنگاه پیش هم بودیم

غرّه بودی به خوش بر و رویی

بنده رفتم فروش و یکماه است

توی دپرس،هنوز آن تویی!