بوالفضول الشعرا

                                      سایت "شاعران پارسی زبان"

مدتی است که به همت شاعر گرانقدر جناب آقای  علیرضا قزوه سایت وزینی راه اندازی شده است (و توسط ایشان از هند کنترل از راه دور می شود!) که شاعران پارسی زبان را از ایران و افغانستان و تاجیکستان و هند و ... گرد هم جمع کرده است.سایتی که روز به روز بر بالندگی آن افزوده می شود.تعدادی از شاعران مطرح نیز او را در مدیریت سایت یاری می دهند.توضیحات بیشتر را اینجا ملاحظه کنید:  کلیک  

"ساعت ده شب"....(شعر گروهی آنلاین در تالار گفتگوی سایت شاعران پارسی زبان!)

ساعت ده شب ساعت دیدار و گفتگوی مجازی شاعران پارسی زبان در تالار گفتگوست!این تالار که چند روزیست افتتاح شده است در کنار تبادل آرا و  بحثهای ادبی و نقد شعر و ... گاه بستری برای طبع آزمایی ها و شوخ طبعی های آنلاین شاعران می شود.شعر گروهی ذیل با پیشنهاد قادر دلاورنژاد دیشب( 26 دیماه) سروده شد که با عنوان «ساعت ده شب» بی هیچ دخل و تصرفی ذکر می شود.

 شاعران به ترتیب حضور!:

ق=قادر دلاورنژاد     س=سعید سلیمانپور         م=سید محمد مهدی شفیعی

ب=بهمن اکبری        پ=پروانه بهزادی آزاد          ح=حمید خصلتی

ق:   شروع عاشقی ماست ساعت ده شب

س: قرار عشق همینجاست ساعت ده شب

م:   برای من که نمیدانم از فنون غزل

      فقط مجال تماشاست ساعت ده شب

س: حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

      چه دوستانه، چه زیباست ساعت ده شب

ق:   دوباره پیرهنت را به این و آن ندهی

       تو یوسفی و زلیخاست، ساعت ده شب

م:   "قطار روم خراسان" گریخت از محفل

      چه وقت "شاید" و "اما"ست ساعت ده شب؟!

(به مناسبت خروج ناصر حامدی از تالار گفتگو!)

س: نوشته ها همه لبریز شور و شیدایی

      ز شور شعر، چه شیداست ساعت ده شب

ب:  نگاه کن که چه گفتیم ساعت ده صبح

      نگاه کن که چه می خواست ساعت ده شب

س: چقدر باب شد امشب به اقتفا رفتن

      به هر که می نگری پاست ساعت ده شب!

م:   به رغم گردش یکریز و تند ساعت ها

      زمان شعر و غزل jost ساعت ده شب!

ب:  پی معاویه بودو یزید،  او ده صبح

      کنون برادر مولاست، ساعت ده شب

س: جناب قزوه! چرا دیر کرده ای امشب؟

      بیا که غرق تمناست ساعت ده شب!

م:    ببین که محفل ما جمع جمله اضداد است

      چپ و میانه رو و راست ساعت ده شب!

س:  یکی شبانه به تالار گفتگو برود

        یکی نگاه کند «لاست» ساعت ده شب!

ب:  خوراک ماست چلوگوشت،ساعت ده صبح

      غذای ماست فقط ماست، ساعت ده شب

پ:  حضور خلوت انس است و شاعران جمعند

      عجب مشاعره برپاست ساعت ده شب!

م:    زبان و طبع همه دوستان این تالار

      عجب روان و شکوفاست ساعت ده شب

ح:   قرار امشب ما چیست شاعران جوان؟

       که وقت در گذر از ماست ساعت ده شب

م:  به لطف جمع شما شعر فارسی هر روز

     پر از نفوس مسیحاست ساعت ده شب

     چه باک اگر که تن اش نیست بین ما رفقا؟

      که روح قزوه همینجاست ساعت ده شب!

ح:  حضور روشن آیینه هاست در اینجا

     شب مشاعره برپاست ساعت ده شب...

............

به یازده چو رسیدیم شعر پایان یافت

وگرنه کار غزل می کشید تا ده صبح!

سایت دفتر طنز ارومیه

سایت دفتر طنز ارومیّه را نیز دریابید...که چشم به راه همکاری و آثار و اظهار نظرهای  دوستان طنزپرداز از اقصی نقاط گیتی بلکه ایران است!

(البته تعدادی از دوستان طنزپرداز مصداق  السابقون بودند و با آثارشان سایت را بهره مند کرده اند که آثارشان به مرور در سایت درج خواهد شد. بیت :ما منتظر بقیه هستیم/هیچ جا نمی ریم...!)

با دلی اندوهگین این غزل را تقدیم می کنم به:

انسان والا و دانشمند بزرگ و متعهد، پروفسور رسول خدا بخش و دیگر داغداران سانحه هوایی ارومیه.

 (پروفسور خدابخش در این سانحه  همسر گرامی و پسر جوانشان را از دست دادند) امید که خدای متعال روح درگذشتگان را قرین مغفرت کند و به همه‌ی بازماندگان  صبر جمیل عطا فرماید.ان شاءالله

آه از این شب، این شب خاموش در نگاهم ماه و اختر نیست

در سرم کولاک می پیچد ، جز خیالت هیچ در سر نیست

انتظار و تیک تاکی سرد، میز شام چیده یخ بسته است

توی خانه برف می‌بارد،نازنینم !وحشت آور نیست؟

باز و بسته می‌شود این در، در خیال خسته ام صد بار

آه گویی غیر چشمانم هیچ امّیدی براین در نیست

این صدای پای تقدیر است باغهای سیب می لرزند

سرخی سیبی که در دست است بیش از این شاید مقدر نیست

آهن و برف و شب تیره،  ازدحام زخم و درد و آه

هیچ یک برهم زن حسّ ِ ، خلوت فرزند و مادر نیست

مرگ می بارد سپید و سرد ، روی نعش آرزوهایم

باد می روبد بهارم را  ،ردی از  گلهای پرپر نیست

داغها در سینه خواهم داشت ، داغ شبهایی که دیگر نیست

بی نگاه روشنت ای ماه! هر شب من ظلمتی  جانکاه     

یعنی  استمرار اشک و آه، بعد از این هر لحظه‌ام قرنیست

در نبود چشمهای تو غربتم افسانه شد، هرچند-

«عاشق»ی در  شهر من حتی  از دل من بیتی از بر نیست

می رود بود و نبـود اما، بودنت پایان نخواهد داشت

مرگ می آید  فرود امـا، مرگ پایـــان کبوتر نیست..

در زمین و زمان آلوده ،خسته از   جسم و جان آلوده

باز هم ناله می کنم هر روز : آه از این آسمان آلوده!

چند سالیست طنز من جداً  مشکلات تنفسی دارد

در هوا پرسه می زند از بس  باز وهم و گمان آلوده!

باز هم سرب داغ نامرئی، شده شلیک توی شش هایم

طبع شعرم به من دهد هشدار: دم نزن با  دهان آلوده!

جِرم بسته است بال پروازم در هوا موج می زند دائم

بسکه ذهن و خیال بیهوده  بسکه روح و روان آلوده!

کله پاچه فروشی تهران کله تا پاچه عاری از بهداشت

آی انسان از  این دکان سهمت چشم و مغز و زبان آلوده

دوش دیدم که پاکبازی رند رفته توی...- گلاب بر روتان!-

جای پاکی نمانده در این شهر به جز از این مکان آلوده

بی خیال هزار و یکشب شو شهرزادا برو بگیر بخواب

شهر زاییده زیر بار بلا ول کن این داستان آلوده

 سوی میخانه رفته خواب آلود خرقه تردامن و  شراب آلود

پاک آلوده گشته تا برهد روحم  از این جهان آلوده...

شعر ذیل  را تقدیم کرده ام به ناصر فیض عزیز و اولین کسی هم که شعر را برایش خوانده ام خود اوست و با کسب اجازه از محضرش اینجا ذکر می کنم.

امسال در دیدار شاعران با رهبر معظم انقلاب ناصر فیض  شعری با ردیف علیرضا قزوهخواند-در حضور خود جناب قزوه-  بعد  شاعرانی نیز به استقبال او (یا قزوه؟) رفتند و قزوه سرایی ها آغاز شد!البته استقبال من از ناصر فیض شدیدتر بود و باعث شد که ردیف هم تحت تاثیر قرار بگیرد!البته تر  واضح و مبرهن است که ارادت من به ناصر فیض عزیز امروزی نیست! کلیک (داخل پرانتز عرض کنم که علیرضا قزوه نیز از شعرای مورد علاقه ی  من است و به نظرم یکی از بزرگترین شاعرانی است که امروز داریم به ایشان هم دورادور  ارادت دارم.)خب حالا برویم تا شما را به فیض برسانم به شرح ذیل!:            

                                                         ناصر فیض!

خوشدل و خوش‌نهاد، ناصر فیض           

خوشگل و باسواد، ناصر فیض

 تیپ او «پیت» را به یاد آرد              

نسخه‌ای از «براد»، ناصر فیض      

 نیست هرگز تپل-مپل چون ما           

هیکلش چون مداد ، ناصر فیض

 رفت روی ترازوی حمام            

نصف مهدی‌نژاد، ناصر فیض

 بهر دل‌های سوخته گشته‌ست         

شعر طنزش پماد، ناصر فیض

 توی خودکار ضدّیخ ریزد           

دشمن انجماد، ناصر فیض

 در ردیف علیرضا قزوه           

شعر گفته زیاد، ناصر فیض

 از مریدان او جهان پر شد          

بهر رندان مراد، ناصر فیض

 می کند توی حلقه ی رندان          

دائماً انتقاد ، ناصر فیض

 چند سالی‌ست توی دفتر طنز          

کرده بر پا ستاد، ناصر فیض

 در هنر، خلق تَه-مهِ درّه           

رفته روی چکاد، ناصر فیض

 در گلستان بویژه گرمابه           

یار عبدالجواد، ناصر فیض

 عاشقانش هلاک  امضایش          

شهره در هر بلاد، ناصر فیض

 شعر او رفته تا به موزۀ لوور          

شاعر عهد ماد، ناصر فیض

 لوح تقدیر باستانی داشت          

با خط کیقباد، ناصر فیض

 بوده پیش عبید زاکانی           

مدتی  طرح کاد، ناصر فیض

 روی دیوان سوزنی دیدم:            

اثر زنده‌یاد ناصر فیض!

 بادی آمد، نشست  ناصر فیض          

رد که شد، ایستاد  ناصر فیض

 باد را بعد از آن به هجو کشید           

عینهو برق و باد، ناصر فیض

 قبض و بسطی‌ست توی احوالش    

گیرِ تنگ و گشاد، ناصر فیض

 هر که را هر چه وعده کرد آخر          

برد  کلاً ز یاد، ناصر فیض

 به کما رفت تا دو سطر آورد          

به بیاض از سواد، ناصر فیض

 ساخت چاقو ولیک بی‌دسته           

گرچه بود اوستاد، ناصر فیض

یک‌شب آمد به خواب او اُملت            

دسته در او نهاد، ناصر فیض

دهنش را عوض نکرد آخر             

دهنش زنده باد، ناصر فیض

#سعید_سلیمان_پور

 

 ... و اما غزلی عاشورایی در "چی چست" : اشک ماندگار